පැයෙන් පැය ගෙවිල යනව. ඕපන් කරන් හිටි ෆේස්බුක් පිටුව වහල දැම්මෙ කැමැත්තෙන් නෙවෙයි. ඒත් ඒ රූපෙ හිතේ හොඳට ඇඳිල තියෙන්නෙ. දැන් තියෙන්නෙ බලාපොරොත්තුවක් හිතේ තියන් ඉන්න එක තමයි. කුතුහලයයි, දුකයි හැමදේම එකට එකතු වෙලා. මොනව හරි වෙනව වගේ කියල මට දැනුන. මත එයගෙ පිංතූර ටිකක් දකින්න තිබුන නම්, ඒත් කොහෙද. මම එයාගෙ යාළුවෙක්වත් නෙවෙයි නෙ. ශික්...!!! මම ගෙදර යන්නෙ හරිම හිතේ දුකකින් අද. ඒත් හිතේ ලොකු බලාපොරොත්තුවක් තියෙනවා. කවද හරි එයා ආයෙත් ඔන්ලයින් එන්නෙ නැතෑ. එදාට කියනව හැමදේම. මුලින්ම හොඳ යාළුවෙක් වෙනව. ඊට පස්සෙ හැමදේම කියනව. මට වෙන කරන්න දෙයකුත් නෑ.
එදා දවස මං ගෙව්වේ හරිම අමාරුවකින්. නිකන් මුළු ලෝකෙම හිටියත් මම තනිවෙලා වගේ. මං හිතන්නෙ මං එයාට හිතෙන් ආදරේ කරන්න පටන් අරන්. ඒත් කවුද දන්නේ ඒක මිරිඟුවක් වේවිද කියල? රුවේන්... රුවේන්... රුවේන්... මගේ හිතේ මිමිණෙන එකම නම වෙලා වගේ. ඒත් මං ඒකට ඉඩ දෙන්න නරකයි. කවදාවත් කතා කරලවත් නැති කෙනෙක්ට මං මොකටද ආදරේ කරන්නේ දැකපු පලියට? තව ටික දවසක් ඉවසනව.
ඒ දැකපු පිංතූරෙ මට අමතක නෑ. මම ඒ පිංතූරෙ මගේ පෙන් ඩ්‍රයිව් එකෙත් සේව් කර ගත්ත. දැන් ඒක මගේ ෆෝන් එකේ. හැම තිස්සෙම දැන් බලන්න පුළුවන් නේ. හ්ම්ම්... හෙට දවසෙදිවත් එයා මගේ රික්වෙස්ට් එක ඇක්සෙප්ට් කරාවිද? නැත්ද? අනේ මන්ද මට පිස්සුද කොහෙද. ඇයි මම කොල්ලන්ට කැමති වෙන විදියේ කෙනෙක් වුනේ? ඇයි? මේ කිසි දුකක් නෑ නේ එහෙම නොවුන නම්. හැමෝටම කෙල්ලො ඉන්නව, හැමෝම කෙල්ලො එක්ක හැම සැපක්ම අරන් තියෙනව. ඒත් මං විතරක් මේ කොල්ලන්ගෙන් ලබන සැප මොකද්ද? ඒක මට වෙලාවකට හිසරදයකුත් වෙනවා. ඒත් ඒ මගේ ලැබීම කියල හිත හදා ගන්නව. ඒ මොන දේ වුනත්, රුවේන් මගේම වුනොත් එදාට ඔය හිසරද හැම දේම හොඳවේවි. ඒක මත හිතෙනව.
රෑට කාලා මම ඉන්ටර්නෙට් එකට ආව රුවෙන්ව බලන්න. රුවේන් හිටියෙ බිත්තියකට හේත්තු වෙලා. එයාට ලස්සන ඇස් දෙකක් තිබුනෙ. සුදුම සුදු කොල්ලෙක්. හිත ඇදිල යන පෙනුමක්. ඒ වගේම මගේ ටයිප් එකේ මම කැමති වෙන පෙනුමක් තියෙන කොල්ලෙක්. කොණ්ඩෙ උඩට පීරල, හැන්ඩියට ඉන්න සාමාන්‍ය කොල්ලෙක් පාටයි. මං අඩු ගානෙ දන්නෙවත් නෑ එයාගෙ වයස. අයියෙක්ද මල්ලියෙක්ද දන්නෙත් නෑ. හෙට ඔෆිස් ගිහින්ම බලනවා. හෙටත් එයා ඔන්ලයින් ආවොත්, මගේ හීනෙ හැබෑ වෙන්න හරි බොඳ වෙන්න හරි පුළුවන්. එක්කො එය නේන තරමට හොඳයි. ඒත් මම පිච්චිල මැරේවි හිතේ තියෙන කැමැත්තට.
බලමු. හෙට නෙවෙයි තවස සතියකින් හරි මාසෙකින් හරි එයා මට රිප්ලයි කරාවි නෙ. එතකන් හිතට බරක් නොදී ඉන්නව. කවදාවත් මෙහෙම වෙලා නැති මට අද හැමෝටම වඩා රුවේන්ව හිතේ ඇඳිල. බලමු මෙයාගෙ යාළුවන්ගෙන්වත් එයා මොන වගේද කියල තේරෙනවද කියල. අහ්!!! මට අමතක වුනා නෙ. එයා තාම යාලුවෙක් නෙවෙයි නෙ. හැම දෙයක්ම ඉස්සරහට යන්න එක පිම්මක් ඕනේ. ඒ එයාගෙ ප්‍රතිචාරය. ඒක නැතුව තමයි මම මෙච්චර වද වෙන්නෙ.
ඉන්ටනෙට් එකෙන් ගැලවිල මම නිදන්න ගියා. වැඩත් මහා ගොඩක් කියල නෑ. ඔහේ රවුම් ගහලා දත් මැදල ඇඳට ආව. මට මතක් වෙනව රුවන්ත අයියවත්. ඒත් එක්කම මගේ රුවේන්වත්. ඒ දෙන්න කොයි තරම් වෙනස් දෙන්නෙක්ද? රුවන්තගෙන් ඈත් වෙලා මාසයක්වත් ගියේ නෑ. මගේ ජීවිතේට තවත් කෙනෙක් එන්නයි යන්නෙ. තාම ආවෙ නැතත් එයා ඒවි. මේ වගේමයි මට රුවන්ත අයිය ගැන හිතුනෙත්. ඒත් පස්සෙ අපි දෙන්නගෙ හිතැඟියන් ගැලපුනේ නෑ. සහෝදරයො වගේ ඉන්න තීරණය කරත්, ඒකට මගේ හිත ඉඩ දුන්නෙ නැති තරම්. එයා වඳින පුදන බුදු හාමුදුරුවන්ටමයි මාත් වඳින්නෙ. ඒත් එයාට ඒ හොඳ හිතෙන් මට දැනෙන්න ආදරේ දෙන්න තිබුන නම්, අදටත් මං රුවන්ත අයියා ගාව. එයා හොඳ කෙනෙක්. ඇයි රුවන්ත අයියෙ මට ඔයාගෙන් ඈත් වෙන්න සිද්ධ වෙන විදියට මං ගැන තැකීමක්වත් නොකළේ? බලන්න අද මට තවත් කෙනෙක් ඇහැට පෙනුනා. හෙට තවත් කෙනෙක් පෙනේවි. මං කා ගැනවත් නොහිත ඔයා වෙනුවෙන් ආදරෙන් හිටියත් ඔයා සංසාරෙ දිග කෙටි කර ගන්නයි ගොඩක් උත්සාහ කරේ.
මගේ ඇස් වලට කඳුළු පිරුනා. ඒත් එක්කම මම මගේ ෆෝන් එකේ හිටි රුවන්ත අයියගේ රූපෙ බැලුව. මම කඳුළු කොහොම හරි නවත්ත ගත්තා. "මට සමාවෙන්න රුවන්ත අයියේ. මං ඔයාට වරදක් කරා. ඒත් ඒක නොකරොත් අපි හැමදාමත් දුක් විඳීවි. මට සමාවෙන්න." රුවේන්ගෙ රූපෙ ආයෙමත් බලල මම නිදා ගත්ත හෙට දවස ගැන බලාපොරොත්තුවකින්.
එදා දවස මං ගෙව්වේ හරිම අමාරුවකින්. නිකන් මුළු ලෝකෙම හිටියත් මම තනිවෙලා වගේ. මං හිතන්නෙ මං එයාට හිතෙන් ආදරේ කරන්න පටන් අරන්. ඒත් කවුද දන්නේ ඒක මිරිඟුවක් වේවිද කියල? රුවේන්... රුවේන්... රුවේන්... මගේ හිතේ මිමිණෙන එකම නම වෙලා වගේ. ඒත් මං ඒකට ඉඩ දෙන්න නරකයි. කවදාවත් කතා කරලවත් නැති කෙනෙක්ට මං මොකටද ආදරේ කරන්නේ දැකපු පලියට? තව ටික දවසක් ඉවසනව.
ඒ දැකපු පිංතූරෙ මට අමතක නෑ. මම ඒ පිංතූරෙ මගේ පෙන් ඩ්‍රයිව් එකෙත් සේව් කර ගත්ත. දැන් ඒක මගේ ෆෝන් එකේ. හැම තිස්සෙම දැන් බලන්න පුළුවන් නේ. හ්ම්ම්... හෙට දවසෙදිවත් එයා මගේ රික්වෙස්ට් එක ඇක්සෙප්ට් කරාවිද? නැත්ද? අනේ මන්ද මට පිස්සුද කොහෙද. ඇයි මම කොල්ලන්ට කැමති වෙන විදියේ කෙනෙක් වුනේ? ඇයි? මේ කිසි දුකක් නෑ නේ එහෙම නොවුන නම්. හැමෝටම කෙල්ලො ඉන්නව, හැමෝම කෙල්ලො එක්ක හැම සැපක්ම අරන් තියෙනව. ඒත් මං විතරක් මේ කොල්ලන්ගෙන් ලබන සැප මොකද්ද? ඒක මට වෙලාවකට හිසරදයකුත් වෙනවා. ඒත් ඒ මගේ ලැබීම කියල හිත හදා ගන්නව. ඒ මොන දේ වුනත්, රුවේන් මගේම වුනොත් එදාට ඔය හිසරද හැම දේම හොඳවේවි. ඒක මත හිතෙනව.
රෑට කාලා මම ඉන්ටර්නෙට් එකට ආව රුවෙන්ව බලන්න. රුවේන් හිටියෙ බිත්තියකට හේත්තු වෙලා. එයාට ලස්සන ඇස් දෙකක් තිබුනෙ. සුදුම සුදු කොල්ලෙක්. හිත ඇදිල යන පෙනුමක්. ඒ වගේම මගේ ටයිප් එකේ මම කැමති වෙන පෙනුමක් තියෙන කොල්ලෙක්. කොණ්ඩෙ උඩට පීරල, හැන්ඩියට ඉන්න සාමාන්‍ය කොල්ලෙක් පාටයි. මං අඩු ගානෙ දන්නෙවත් නෑ එයාගෙ වයස. අයියෙක්ද මල්ලියෙක්ද දන්නෙත් නෑ. හෙට ඔෆිස් ගිහින්ම බලනවා. හෙටත් එයා ඔන්ලයින් ආවොත්, මගේ හීනෙ හැබෑ වෙන්න හරි බොඳ වෙන්න හරි පුළුවන්. එක්කො එය නේන තරමට හොඳයි. ඒත් මම පිච්චිල මැරේවි හිතේ තියෙන කැමැත්තට.
බලමු. හෙට නෙවෙයි තවස සතියකින් හරි මාසෙකින් හරි එයා මට රිප්ලයි කරාවි නෙ. එතකන් හිතට බරක් නොදී ඉන්නව. කවදාවත් මෙහෙම වෙලා නැති මට අද හැමෝටම වඩා රුවේන්ව හිතේ ඇඳිල. බලමු මෙයාගෙ යාළුවන්ගෙන්වත් එයා මොන වගේද කියල තේරෙනවද කියල. අහ්!!! මට අමතක වුනා නෙ. එයා තාම යාලුවෙක් නෙවෙයි නෙ. හැම දෙයක්ම ඉස්සරහට යන්න එක පිම්මක් ඕනේ. ඒ එයාගෙ ප්‍රතිචාරය. ඒක නැතුව තමයි මම මෙච්චර වද වෙන්නෙ.
ඉන්ටනෙට් එකෙන් ගැලවිල මම නිදන්න ගියා. වැඩත් මහා ගොඩක් කියල නෑ. ඔහේ රවුම් ගහලා දත් මැදල ඇඳට ආව. මට මතක් වෙනව රුවන්ත අයියවත්. ඒත් එක්කම මගේ රුවේන්වත්. ඒ දෙන්න කොයි තරම් වෙනස් දෙන්නෙක්ද? රුවන්තගෙන් ඈත් වෙලා මාසයක්වත් ගියේ නෑ. මගේ ජීවිතේට තවත් කෙනෙක් එන්නයි යන්නෙ. තාම ආවෙ නැතත් එයා ඒවි. මේ වගේමයි මට රුවන්ත අයිය ගැන හිතුනෙත්. ඒත් පස්සෙ අපි දෙන්නගෙ හිතැඟියන් ගැලපුනේ නෑ. සහෝදරයො වගේ ඉන්න තීරණය කරත්, ඒකට මගේ හිත ඉඩ දුන්නෙ නැති තරම්. එයා වඳින පුදන බුදු හාමුදුරුවන්ටමයි මාත් වඳින්නෙ. ඒත් එයාට ඒ හොඳ හිතෙන් මට දැනෙන්න ආදරේ දෙන්න තිබුන නම්, අදටත් මං රුවන්ත අයියා ගාව. එයා හොඳ කෙනෙක්. ඇයි රුවන්ත අයියෙ මට ඔයාගෙන් ඈත් වෙන්න සිද්ධ වෙන විදියට මං ගැන තැකීමක්වත් නොකළේ? බලන්න අද මට තවත් කෙනෙක් ඇහැට පෙනුනා. හෙට තවත් කෙනෙක් පෙනේවි. මං කා ගැනවත් නොහිත ඔයා වෙනුවෙන් ආදරෙන් හිටියත් ඔයා සංසාරෙ දිග කෙටි කර ගන්නයි ගොඩක් උත්සාහ කරේ.
මගේ ඇස් වලට කඳුළු පිරුනා. ඒත් එක්කම මම මගේ ෆෝන් එකේ හිටි රුවන්ත අයියගේ රූපෙ බැලුව. මම කඳුළු කොහොම හරි නවත්ත ගත්තා. "මට සමාවෙන්න රුවන්ත අයියේ. මං ඔයාට වරදක් කරා. ඒත් ඒක නොකරොත් අපි හැමදාමත් දුක් විඳීවි. මට සමාවෙන්න." රුවේන්ගෙ රූපෙ ආයෙමත් බලල මම නිදා ගත්ත හෙට දවස ගැන බලාපොරොත්තුවකින්.
